fot. Wikimedia
Były premier miał 88 lat. Jan Olszewski pełnił funkcję prezesa Rady Ministrów w latach 1991-1992. Współtworzył Ruch dla Rzeczpospolitej oraz Ruch Odbudowy Polski, był też członkiem Trybunału Stanu w latach 1989-1991 i 2005-2006. Pełnił także funkcję doradcy prezydenta Lecha Kaczyńskiego. Kawaler Orderu Orła Białego.

Jan Olszewski brał udział w obradach Okrągłego Stołu, jako ekspert strony solidarnościowej, w podzespole do spraw reformy prawa i sądów. Od 1990 roku należał do władz Porozumienia Centrum. Wcześniej był współpracownikiem KOR i jednym z organizatorów Polskiego Porozumienia Niepodległościowego.

W grudniu 1991 roku został powołany na stanowisko premiera. Jako szef rządu opowiadał się między innymi za spowolnieniem prywatyzacji majątku państwowego i za dekomunizacją w ministerstwach obrony narodowej i spraw wewnętrznych. W czerwcu 1992 roku w związku z wykonaniem uchwały Sejmu o ujawnieniu współpracowników SB, tak zwanej „teczki Macierewicza”, został odwołany. Po latach ocenił, że krótki okres trwania jego rządu był bardzo ważnym etapem w procesie wybijania się Polski na niepodległość. Udało się wówczas zapobiec próbom utrzymania statusu kraju jako państwa o ograniczonej suwerenności.

W latach 60. Jan Olszewski był obrońcą w procesach politycznych między innymi Adama Michnika, Melchiora Wańkowicza, Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego. W latach 1968-1970, w związku z obroną studentów aresztowanych w czasie manifestacji marcowych w Warszawie, został zawieszony w prawie wykonywania zawodu. Po tym okresie powrócił do pracy jako adwokat.
W 1980 roku włączył się w organizowanie niezależnego związku zawodowego w Warszawie. Razem z Władysławem Siła-Nowickim i Wiesławem Chrzanowskim redagował statut NSZZ „Solidarność”. Do grudnia 1981 był doradcą Lecha Wałęsy.

W stanie wojennym Jan Olszewski doradzał podziemnej „Solidarności”. Jako obrońca brał udział w procesach przeciwko organizatorom strajków i podziemnym wydawcom. Bronił między innymi Lecha Wałęsy, Zbigniewa Romaszewskiego, Zbigniewa Bujaka. Wystąpił również jako oskarżyciel posiłkowy w procesie zabójców księdza Jerzego Popiełuszki. Należał do sygnatariuszy oświadczenia z maja 1987 roku, zawierającego podstawowe cele opozycji.

W latach 1989-1991, a następnie od 2005 roku pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Trybunału Stanu. W kolejnych latach był szefem komisji weryfikacyjnej WSI. W 2011 zrezygnował z funkcji przewodniczącego Ruchu Odbudowy Polski, którą pełnił 16 lat. W 2009 został odznaczony najwyższym polskim odznaczeniem - Orderem Orła Białego.


IAR/rż