- 17:15 - rozpoczęcie uroczystości
- hymn państwowy
- okolicznościowe przemówienia
- złożenie wiązanek kwiatów
- zakończenie uroczystości
- godz. 10:00 - w Kościele Mariackim odbędzie się uroczysta msza Św. w intencji Sybiraków i ofiar agresji sowieckiej na Polskę w 1939 roku
- godz. 12:00 - pod Krzyżem Katyńskim na Starym Cmentarzu odbędzie się druga część uroczystości; przemówienia okolicznościowe wygłoszą: Jerzy Lisiecki - Przewodniczący Związku Sybiraków w Słupsku, Mariusz Łuczyk - wicewojewoda pomorski, Krystyna Danilecka-Wojewódzka - zastępca prezydenta Słupska.
Przewidziany jest apel pamięci i salwa honorowa. Oprawa wojskowa zostanie przygotowana przez Batalion Ochrony Bazy w Redzikowie, a oprawę artystyczną zapewni Zespół Szkół Technicznych w Słupsku.
Uroczystości patriotyczne w 79. rocznicę napaści Związku Sowieckiego na Polskę w 1939 roku rozpoczną się o godzinie 17:00 na cmentarzu wojennym.
- zbiórka pod pomnikiem na pl. Staszica
- program artystyczny
- wystawienie warty honorowej
- rozpoczęcie uroczystości
- odśpiewanie hymnu Polski
- wystąpienia okolicznościowe
- Apel Pamięci i salwa honorowa
- złożenie wiązanek kwiatów przez delegacje
- przemarsz pod obelisk nauk Witaszka
- hymn Inwalidów Wojennych
- wprowadzenie w tematykę uroczystości
- odsłonięcie jubileuszowej tablicy Związku Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej Północnej Wielkopolski
- odśpiewanie Roty
- zakończenie uroczystości
- 11:00 - uroczystości pod Krzyżem Zesłańców Sybiru.
- przemówienie Prezesa Związku Sybiraków w Białogardzie;
- złożenie wiązanek kwiatów;
- przemówienie Burmistrza Białogardu.
Agresja ZSRR na Polskę
17 września 1939 wojska ZSRR napadły nad Polskę, która od ponad dwóch
tygodni była w stanie wojny z III Rzeszą. Atak był wcieleniem w życie
zapisów tajnego protokołu do paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939
roku. Na jego mocy ZSRR zobowiązał się do zbrojnego wystąpienia przeciw
Polsce w sytuacji, gdyby III Rzesza znalazła się w stanie wojny z
Polską, co było eufemistycznym określeniem przewidywanego jeszcze przed
wybuchem II wojny światowej najazdu Niemiec na Polskę.
Oficjalny
pretekst agresji był zawarty w przekazanej o godzinie 3:00 w nocy 17
września przez zastępcę Ludowego Komisarza Spraw Zagranicznych
Potiomkina ambasadorowi Grzybowskiemu nocie dyplomatycznej. Zamieszczono
w niej niezgodne z prawdą oświadczenie o rozpadzie państwa polskiego,
ucieczce rządu polskiego, konieczności ochrony mienia i życia
zamieszkujących wschodnie tereny polskie Ukraińców i Białorusinów oraz
uwalnianiu ludu polskiego od wojny. W konsekwencji ZSRR uznał wszystkie
układy zawarte uprzednio z Polską za nieobowiązujące – zawarte z
nieistniejącym państwem.
Główne kierunki natarcia Frontu
Białoruskiego objęły Wilno, Baranowicze – Wołkowysk – Grodno – Suwałki,
Brześć nad Bugiem. Wilno, Grodno i Brześć zostały osiągnięte w dniach
20-22 września, Suwałki 24 września. Główne kierunki natarcia Frontu
Ukraińskiego objęły Dubno – Łuck – Włodzimierz Wołyński – Chełm – Zamość
– Lublin, Tarnopol – Lwów, Czortków – Stanisławów – Stryj – Sambor i
Kołomyję. Pod Lwów jednostki sowieckie podeszły 19 września, Lublin
osiągnęły 28 września. Jednostki Frontu Ukraińskiego dłużej brały udział
w działaniach i zajmowały kolejne wyznaczone im obszary do początku
października 1939. W awangardzie na kierunkach ataku Armii Czerwonej
posuwały się na ogół jednostki pancerne. W dniach 18‒19 września miała
miejsce obrona Wilna przed nacierającymi wojskami sowieckimi. Z kolei w
dniach 20‒21 września trwały ciężkie walki o Grodno, gdzie na skutek
zaciekłej obrony sowieckim czołgom nie udało się zdobyć miasta z marszu.
Wkraczającym
jednostkom Armii Czerwonej opór zbrojny stawiły związki taktyczne
Korpusu Ochrony Pogranicza, Brygada Rezerwowa Kawalerii Wołkowysk i
Samodzielna Grupa Operacyjna Polesie. W serii bitew na całym froncie,
wojska polskie podjęły próbę opóźnienia marszu jednostek sowieckich.
Przez trzy dni (17‒20 września) trwała obrona przez KOP Rejonu
Umocnionego Sarny. W nocnym boju pod Kodziowcami (21/22 września) 101
pułk ułanów odparł atak sowieckiego oddziału pancernego, niszcząc
kilkanaście czołgów. W dniach 29‒30 września jednostki KOP pod
dowództwem gen. Wilhelma Orlika-Rückemanna rozbiły 52 Dywizję Strzelecką
Armii Czerwonej w bitwie pod Szackiem. 1 października zmuszone były się
rozproszyć po bitwie pod Wytycznem; niewielka część zdołała się
przyłączyć do SGO Polesie. Przedzierająca się na zachód SGO „Polesie”
gen. Franciszka Kleeberga 29–30 września stoczyła zwycięskie walki z
oddziałami sowieckimi pod Jabłonią i Milanowem.
W konsekwencji agresji sowieckiej nastąpiło spotkanie wojsk Armii Czerwonej z Wehrmachtem na terenie zaatakowanej Polski, po czym z części zajętych uprzednio obszarów Rzeczypospolitej Wehrmacht wycofał się do ustalonej wcześniej linii demarkacyjnej (z 23 sierpnia 1939) i oddał zajęty obszar wojskom sowieckim (Białystok, Kobryń, Brześć, Borysław, Drohobycz).
Sam Lwów z silnym i dobrze uzbrojonym garnizonem został po krótkim oporze w dniu 22 września poddany Armii Czerwonej przez gen. Langnera na honorowych warunkach. Oficerom gwarantowano w układzie kapitulacyjnym swobodny przemarsz na Węgry i do Rumunii - zostali jednak na granicy linii oddziałów Armii Czerwonej aresztowani, wywiezieni do obozu w Starobielsku i zamordowani wiosną 1940 r. w Charkowie. Wśród ofiar katyńskich znajdowali się oficerowie wzięci do niewoli w całym pasie natarcia Armii Czerwonej.
Walkę z Sowietami kontynuowały oddziały partyzanckie, np. nad Biebrzą utrzymały się one do lata 1941 roku.
Wraz z oddziałami Specjalnych Okręgów Wojskowych Białoruskiego i Kijowskiego polską granicę przekroczyły grupy NKWD. Do ich zadań należało rozbicie struktur administracji na okupowanym terytorium Polski i zorganizowanie w ich miejsce organów władzy sowieckiej w postaci zarządów tymczasowych. Grupy operacyjne NKWD opanowywały w pierwszej kolejności newralgiczne węzły infrastruktury RP. Zajmowały budynki urzędów państwowych, banki, drukarnie, redakcje gazet, konfiskowały papiery wartościowe i archiwa. Dokonywały aresztowań i zatrzymań na podstawie przygotowanych uprzednio list proskrypcyjnych i bieżących donosów przedwojennej i pozyskanej agentury sowieckiej, wykrywały i ewidencjonowały współpracowników i funkcjonariuszy, żołnierzy polskich służb specjalnych, funkcjonariuszy polskiej administracji, działaczy partii, ugrupowań politycznych i społecznych.